بعد از واقعه بت شکنی حضرت ابراهیم (ع)، قوم او گفتند: «پس او را در برابر دید مردم بیاورید شاید گواهی دهد و با این گواهی او را به سزای عملش برسانیم.» ابراهیم این ماجرا را پیش بینی می کرد و انتظار می کشید که او را برای محاکمه علنی در حضور مردم ببرند تا او در برابر اجتماع برهان خود را علیه بت پرستان بیان و آن ها را به اشتباهشان واقف سازد و از پیش با سالم گذاشتن بت بزرگ، زمینه ای برای پاسخ خود فراهم کرده بود. همین که او را در حضور مردم بودند و به عنوان بازپرسی گفتند: «آیا تو با خدایان ما چنین کرده ای، ای ابراهیم؟» (انبیاء/ 62- 63) وی در پاسخ گفت: «بلکه این بزرگشان این کار را کرده از خودشان بپرسید، اگر سخنی می گویند.» (انبیاء/ 62- 63) ابراهیم با این پاسخی که به آن‌ها داد، هم تأییدی برای گفته های قبلی خود آورد و که می خواست به آن ها بفهماند مگر من به شما نگفتم که این بت ها قادر به دفع زیان از خود نبوده و حتی سخن گفتن هم نمی توانند، و هم شالوده ای برای استدلال بعدی خود ریخت که آن ها را به باد ملامت گرفته و فرمود: «آیا جز خدا چیزهایی را می پرستید که به هیچ وجه سود و زیانی برای شما ندارند.» و هم این که بر خلاف آن چه بسیاری از اهل سنت پنداشته اند، مرتکب خلاف و دروغگویی هم نشد.