پارک‌های زیادی در تهران وجود دارند که نماد‌های متفاوتی از داستان‌ها و رسوم ملّی و مذهبی ایرانی دارند. اما در پایتخت، پارک آب و آتش قطعاً از معروف‌ترین این پارک‌ها است. که به یکی از مکان‌های گرشگری مهم تبدیل شده و روزانه پذیرای گردشگران زیادی می‌باشد. 
 همان طور که از نام این بوستان پیدا است، آب و آتش دو عنصر اصلی آن را تشکیل می‌دهند که علاوه بر روایت داستان حضرت ابراهیم، امکان تفریح را برای مهمانان خود ایجاد کرده است.
از پله‌های ورودی که بالا برویم، اوّلین صحنه‌ای که با آن مواجه می‌شویم، کودکانی هستند که در لابه لای فوّاره‌های آب، بازی می‌کنند. انگار که حوضچه‌ای برای بازی آن‌ها تعبیه شده، جلوتر که می‌رویم، می‌بینیم این آب‌ها از دل زمین بیرون می‌آید و مردم دور تا دور آن جمع شده‌ و مشغول تماشای این کودکان هستند. همه دلشان می‌خواهد وارد این میدان شوند اما انگار خجالت می‌کشند. آن‌طرف‌تر، چند جوان دل را به دریا می‌زنند و دسته‌جمعی به وسط میدان می‌روند و از آن رد می‌شوند تا فارغ از دنیا، خیس شوند و حس سرزندگی، بیش از پیش در وجودشان جریان یابد.
 فواره‌های آبی که از شیارهای زمین بیرون می‌زند و شما می‌توانید از لا به لای آن رد شوید، در یک روز گرم تابستانی باعث می‌شود بیشتر به تضاد آب با آتش کنارش پی ببرید. هرچند وقتی رو به روی فوّاره‌ها بایستیم، کمتر امکان دارد تضاد هیجان و سکون توجهمان را جلب نکند. 
تماشای آب که با ریتم‌های متنوع در کنار شعله‌های آتش از زمین بیرون می‌زند انسان را وسوسه می‌کند تا چند قدمی را در آن میان قدم بزند. میدان آبی که با تپّه های سرسبز و درختان کاج محصور شده اند. صفحه ی سیاه دایره‌ای شکل که هر از گاهی آب با ریتم مشخص از آن بیرون می جهد و به گونه ای طراحی شده  که افراد به راحتی می توانند از روی آن عبور کرده و به مسیر خود ادامه دهند. تماشای رقص آب و آتش فارغ از همه‌ی تنش‌های شهری می‌تواند احساس رضایتی عمیق در انسان ایجاد کند.